Sözün aslı hepimizin de bildiği gibi tam tersidir; ‘dediğimi yap, yaptığımı yapma’. Mümkün mü peki bu? Tabi ki hayır. Çocuğuna, sigaranın zararlarını anlatıp, bir köşede sigara içen ya da argo konuşmak kötüdür diyerek, trafikte küfür eden bir ebeveyn, çocuğunun gözünde ne kadar etkili olabilir? Biz ne dersek diyelim, çocuklar yaptığımızı yapar, sözlerimize değil davranışlarımıza bakar. Dilin söylediği davranışlarla desteklenmediği sürece, havada saniyeler içinde kaybolup giden sabun baloncuklarından farksızdır.                 Bir çocuk yetiştirmek için, ona doğru davranışlar kazandırmak için, çocuğu karşınıza alıp uzun uzun nasihatler vermeye gerek yoktur. Bu onu sadece zamanla sağırlaştırır. Tek yapmanız gereken; onda olmasını istediğiniz tüm davranışları üzerinize giymektir. Çocuklarınıza kitap okuyun demeyin, yanlarında kitap okuyun. Onlara argo kelimeler kullanmayın demeniz yetmez, televizyonda argo bir kelimeye güldüğünüzü, onayladığınızı görürlerse sözleriniz bir anlam ifade etmez. Onlara, teşekkür et, özür dile, günaydın ve iyi geceler de, sofrada yemeği pişirene eline sağlık de demeyin. Siz deyin, o izlesin.                 Tenefüste okul kantininden birşeyler almam gerektiğinde çocukların ardında sıraya girerdim.  Kantincimiz, ‘ Hocam beklemeyin’ deyip bana öncelik vermek isterdi. Kabul etmezdim. Ben orada sıraya girmez, onlar öğrenci, ben öğretmenim, onlar küçük, ben büyüğüm diyerek haklarını görmezden gelseydim, ileride bir gün onlara nasıl sıraya girmelerini, birbirlerinin haklarına saygılı olmaları gerektiğini nasıl söyleyebilirdim ki?                 Çocuklar, davranışla desteklenmemiş boş nasihatlerle değil, rol model alarak öğrenir. Sizi kendisine rol model seçebilmesi için de onu çok sevmeniz ve kendinizi sevdirmeniz gerekir. Eğitimin temelinde bu yatar. Bu yüzden sevdiğimiz öğretmenlerin derslerini de severiz ve en başarılı olduğumuz derslerin onların dersi olması bir tesadüf değildir.