Huyundan mı, suyundan mı bu dolmuşla gidip geldiğim her yerde mutlaka insanı kendinden geçiren bir şey ile karşı karşıya kalıyorum. Dün yine Piraziz’e gitmek için dolmuşa bindim ve dolmuş yola çıktı. Daha birkaç metre gitmeden dolmuşta olan bir yolcunun sesi kulağımı tırmaladı. Döndüm baktım bir büyük ağbimiz telefonla konuşuyor ve bütün bağırtısı ile telefonun diğer ucundaki vatandaşa bir şeyler anlatıyordu.   Mübarek’in davudi bir sesi vardı. Ben sağır olmadıysam konuştuğu kişi herhalde sağır olmuştur.  Böyle zamanlarda çokta müdahil olup, işin uzamasını sevmem. Yoksa kavga gürültü çık işin içinden bir türlü olmaz. Dişimi sıktım ve “Allah’ım bu yolculukta hayırlı ile bir bitsin” dedim. Ben böyle düşünürken o arada arka sırada oturan kişi, konuşan kişiye, “yavaş olsana biraz, sesin çok çıkıyor” dedi am onun sesi de ondan aşağı kalmadı. Bunlar Piraziz’e varana kadar karşılıklı olarak muhabbet etti, fakat seslerini bir türlü ayar edipte dolmuşta bulunanlar rahatsız olur mu, diye hiç de kısmadılar. Sonra bir o, bir bu, karşılıklı olarak düet yapar gibi konuştular. Efendim bu bir inek almışta, şu kadar para vermişte, inek bizim bindiğimiz dolmuş kadar varmışta, diye diye Piraziz’e geldik.  Neyse benden önce indiler dolmuştan. Haber için, can sıkıntısı için çokça gezen ve koşturan biri olduğumdan dolmuşta falan telefonla konuşmak şöyle dursun, mümkün olduğu kadarıyla tek kelime etmeden yolculuk yapmak isterim. Yanımda biriside olsa kimseyi rahatsız edecek bir sesle konuşmayı da sevmen. Daha önce birkaç defa yazdım. Dolmuşlarda eskinden böyle çok sesli bağırır gibi konuşmak söz konusu olmazdı. Olsa da şoför, konuşanı lisanı dil ile ikaz eder ve o kişi de konuşmayı keserdi. Son birkaç yıldır dolmuşlarda, bir konuşma yarışı aldı başını gidiyor. Elinde telefon olan olmayan ha bire lak lak ederek, diğer yolcuların kişilik haklarına saygı duymuyor. Bu konuşmalar beni iyice baydı. Bir gün dolmuştan kapısını açıp yola atlayacağım ne olursa olsun, diye.