Gazetede işim bittiğinde eve giderken birkaç arkadaşın dükkanına uğrar oradan eve geçerim. Bu uğradığım yerlerden birinde arkadaşlarla sohbet ederken, dükkan önünde birkaç küçük yaşta çocuk akşam karanlığı inerken, sağa sola koşup duruyorlar. Yaşları da 7-9 ancak var. Bu çocukları uzun zamandır bu dükkanların orada akşamları görmekteyim. Kimdir necidirler bilmiyorum. Dükkan sahibi olan arkadaşlara sordum, onlarda tanımıyorlar. Nereden geliyorlar, kimin nesidir bilende yok. Elbette anası babası var, bu çocukların. Yani sahipsiz falan değiller. Ancak her gün aynı saatlerde, ya da ben o zaman orada olduğumda bu çocukları hep aynı yerde görüyorum. Aşağı yukarı koşuyorlar, arabaların önünden arkasından geçiyorlar ve tekrar başladıkları yere geri dönüyorlar. Herhalde anaları ve babaları da bu çocukları merak falanda etmiyorlar ki bu çocukları, geç saate kadar bu dükkanların olduğu cadde üzerinde zaman geçiriyorlar. Şimdi onlara kimsiniz diye sormaya kalksam, “vay benim anam babam var” diye feryat eder, “sana mı kaldı” diye bir sürü cevap verirler. Aslında Bulancak’ta son yıllarda ilçenin birçok yerinde böyle akşama kadar sağda solda gezip duran çok sayıda çocuk var. Ana baba, başımızdan gitsin de nereye giderse gitsin, diye evden yolcu ediyorlar anlaşılan. Akşama kadar eve gelmese de merak bile etmiyorlar ve başlarına bir şey geldiğinde de hiç oralı olmuyorlardır büyük bir ihtimal ile. Peki; bu konular ile ilgilenen var mı derseniz orası da muallakta kalıyor. Son yıllarda bu ülkede neler oluyor bitiyor, kimse anlamış değil demekte fayda var…