Arife günü bir işim için bir arkadaşın dükkanına uğradım ve dükkan önünde olan tabureye oturup zaman geçmesi için bayrama Bulancak’a gelen gurbetçilerin arabalarını izlemeye başladım. 15 Temmuz Şehitler caddesinde olan arkadaşın dükkanı Kızılot durağının az buçuk yan tarafındaydı. Hemen hemen yarım saat civarında burada oturdum ve cadde boyunca eski cezaevi tarafından gelen araç trafiğini de ister istemez takip eder oldum. Arkadaşla hem sohbet ettim, hem de hiç durmadan akan bu araç trafiği hakkında epeyce de bir laf ettik. Sanırsınız bütün ülkenin araçları arife günü Bulancak’a akın etmiş ve hiç durmadan meydan yönüne doğru hareket ediyordu. “Aman Allah’ım Bulancak ‘a bu kadar araç nereden geldi” diye merakla geçen arabalara bakıp şaşırdım kaldım. “Ben diyeyim 4-5bin araç; siz deyin 5-6 bin araç inanın hiçbir şekilde durmadan geçip gitti. Ben işimi halledip giderken bile araçların seyri devam ediyordu. Sadece benim o an olduğum yerde değil bütün ilçe içinde araçların bitmeyen akışı insanı afallatıp bitmeyecek gibi bir hisse sahip ediyordu.  Her neyse ben orada oturup araç trafiğini takip ederken (araçların içinde sadece il dışından gelen araçlar olduğu kadar 28 plakalı da çok sayıda araç da vardı) en az 7-8 araç sürücüsü acelesi olduğundan bir öndeki ve bir arkadan gelen araç sürücüsü ile ağız kavgası ederken, araçtan inip tekme tokat kavgaya girmek isteyen de oldu. Tabii herkesin o an’da çok acelesi olduğu içinde, diğer sürücüler hemen bu gereksiz kavga girişimlerini önledi ve trafiğin bu karmaşık hal’inin çokta devam etmesini engelledi. “Ya bu kadar lafı uzattın be adam” diyenler olacaktır. Asıl mesele sadece bu arife günü değil; hemen hemen her gün hepimizin başına gelen bir yerlere giderken ya da bir yerde işimiz varken bizden önce aynı işi olan kişilere karşı hep bir ‘acelemiz var be kardeşim’ tavrının inanılmaz ölçüde artığı meselesi hayatımızın her an’ını kaplamış durumda. Nereye baksak, nerede olsak, ülkenin tamamında acele işimiz o kadar çok ki, hangisini daha önce çözeceğiz belli değil. Banka sırasında, devlet dairesinde, bir yere giderken, yolda yürürken, yemek yerken, alış veriş yaparken, hastaneye giderken, aklınıza ne gelirse gelsin, hep bir telaşe, hep aciliyet, hep hızlı olmak, bir an önce işimizi halledip yola revan olmak birinci görevimiz olmuş. Benim öyle çok acil işlerimde olmaz bu arada, haber dışında “aman aceleyim” diye de çok fazla hayatımda işlerin olmasını da istemen. Eskiden bu kadar aceleci değildik, son yıllarda bizlerde ki bu acelecilik; teknolojik gelişmeden olmuş gibi geliyor bana! İnternetti, akıllı telefondu, dijital hayattı derken top yekun aceleci olduk çıktık. Çözüm nedir dersiniz; o’nu da kimse bilmiyor diye tahmin ediyorum…