Birkaç gündür havanın sıcak olması ile birlikte yine yakınmaya başladık. Kış gelir “ne bu soğuk” diye canımız sıkılır. Yaz gelir, bu sene de korona’dan çekindiğinden olsa gerek biraz geç kaldı, nemdi, yapış yapıştı derken yine dert yanarız. Önümüz fındık. Ayın sonunda fındık toplama için Bulancaklı bahçeye girer ve sıcaktan iyice bunalır. Fındığı bırakıp ta, denize de yüzmeye de gidemesin. Bende eski zamanlarda; şunun şurasında 10 sene önce ya var, ya yok, fırsat bulunca denize giderdim. Şimdi, öyle pekte hevesim kalmadı. Yaylacı da değilim. Bir kaç kez gitmişliğim var yaylalara. Kimi de çok sever yaylayı. Onlar içinde yaz demek, yaylaya gitmek demektir. Denizcilerde yazın sıcağında, yağmurunda deniz kenarından ayrılmaz. Çadırdı, kiralık evdi derken 3-4 ayını sahilde geçirir. Gerçi şimdi denize girecek yerde kalmadı. Birileri parsel parsel sahili kendi yeri gibi tutmuş, başkasının oralarda denize girmesini engellemeye başlamış. Olur; bizde böyle gözü doymamışlık, yapar insan oğlu. Fırsat bulduğunda kediyi, aslan, diye satar.  Nereden nereye geldik, sıcaktı şuydu, buydu, diyecekken, eleştiri yapar olduk. O da lazımda bu sıcakta pek gitmiyor zahir. Akşam oldu mu da, sahilde arkadaşın orada oturup, serinlemeye çalışıyoruz. Eski sahilde kalmadı zaten. Yeni yol yapılınca deniz kenarına gitmekte gelmiyor içimden. Yaz şenlikleri veya spor faaliyetleri de olmayınca, tadı tuzu kalmıyor yazın. Belki de yorulduk hayatın koşturmacası içinde. Kafamızı dinlemek daha doğru gibi geliyor. Onda da araba gürültüsü, yüksek sesli müzik, bağıran, çağıran, nara atan bir yanda olunca bir an önce kış gelse de, bu gereksiz şeyleri duymasak diyoruz. Sıcak insanı yoruyor. Şu an yazıyı yazarken de, nemden kolum masaya yapıştı diyebilirim. Fazla uzatmadan bu yazıyı noktalayıp kaçayım diyorum. Bu sıcakta hepimize Allah kolaylık versin.