Ben annemi hiç görmedim ki... Annem içimde hep bir özlemdi. Ben 3 aylık iken vefat etti. Kokunu içime çekebilmek, o soğuk kış gecelerini sıcak koynunda geçirmek hayali ile seneleri kovaladım. Bana maddi ve manevi olarak her şeyi sunsalar da hep bir yanım eksikti. Kendimi kanadı kırık bir kuşa benzetirdim. Ben annemi hiç görmedim ki... Ne zaman sabah olsa, annemin o sıcak öpücüğü ile uyanmak isterdim. Bayramlar da ilk önce annemin elini öpmek gelirdi içimden. Ben annemi hiç görmedim ki.. Şimdi ise ben de 2 evlat sahibi ve 'baba' oldum.. Ama siz biliyormusunuz ki. Evet siz bu mektubu okuyan sizler.. Benim 'annem' hiç olmadı..! Bir kez olsun saçımı okşamadı.. Beni hiç öpmedi.. O sıcak 'ana kucağını' hiç tatmadım. Ben annemi hiç görmedim ki... 'Annem' her zaman içime çekemediğim mis kokumdu. Onun her gece gelip beni öptüğünü hissedebiliyorum.! Ben 'annemi' hiç bilmeden, hiç tanımadan, bir kez olsun 'anne' diyemeden çok ama çok sevdim.! Ben annemi hiç görmedim ki. Anneler gününde evlatlarım günümü kutlasalar da bilmezler ki; elini öpmek için bir annem olmadığından içim burkulur.! Sadece toprağını öpüp kokladığım. Tanımadığım ama eksikliğini hep hissettiğim 'annemi, anamı' ararım. Hep anne özlemi ile yanarım. Ne zaman koşarak annesinin kucağına atlayan çocukları görsem bu yaşta bile hala hıçkırarak ağlarım çocuklar gibi. Ben annemi hiç görmedim ki... Sen içimde ki özlemim. Sen geçen yıllarım. Sen yaşayamadıklarım. Sen kaderim. Sen bir kez olsun adını söyleyemediğim 'Anneciğim' Nur içinde yat, Mekanın cennet, 'Anneler Günün' kutlu olsun.! Ben annemi hiç görmedim ki...