Ne kadar korksak da, ne kadar çekinsek de ölüm bu dünyanın en büyük gerçeği. Ölüm güç bir şeydir. Ölümün son iyiliği bir daha ölümün olmamasıdır. Oysa hayat, her bölümünde ayrı bir hikâyenin döndüğü neşeli bir dizi değil, sonunda herkesin öldüğü sıkıcı bir film gibidir. Kim bilir kaç milyon bebek, doğduktan sonra sevinçle, alkışla karşılanmış, daha o anda yaşlanmaya başladığı ve ölüm mahkumu olduğu anasının babasının aklından bile geçmemiştir. Daha da tuhafı hiç kimse doğan bebeğin bir gün kazaya kurban gidebileceğini, ansızın ölebileceğini kimse düşünmez. Oysa bu gerçeklerin hepsi biz insanlar için. ‘Adı, soyadı açılır parantez. Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti kapanır parantez’ Çok iyi anımsıyorum, bir kez babamla çıktığımız bir gezide bir çalının yanından geçerken ölüp kurumuş bir kuş bulmuştum yerde. Korkusuzca elime aldım ve babama gösterdim. ‘Yere koy onu’ diye bağırmıştı babam. ‘Görmüyor musun, uyuyor’ Ölüm aşk gibi konuşulmaması gereken bir konuydu. Yeryüzünde gözyaşları sonsuzdur. Biri ağlamaya başladığında başka bir yerde, bir başkasının gözyaşları diner. Yeryüzünün öyküleri sonsuzdur. Biri anlatmayı bitirdiğinde, bir başkası, bir yerlerde anlatmaya başlar. Duygularımızı yalnız ölümün uyandırdığına dikkat ettiniz mi? Bizden yeni ayrılmış dostlarımızı ne kadar severiz, değil mi? Ağızları toprakla dolup hiç konuşmaz dostlarımıza ne kadar hayranınızdı. Saygı o zaman çok doğal olarak gelir, belki de tüm yaşamları boyunca bizden bekledikleri o saygı. Bugünkü yazımda hayatın gerçeği ölümden söz etmemin nedeni Giresun Mimar Sinan Anadolu Lisesi öğretmenlerinden Kazım Bertan İştar’ın anısına yazdım. İnsanların bir varmış bir yokmuş misali Kazım Bertan İştar’ın ani ölümü eğitim camiasını yasa boğdu. Kendisini Bulancak Kız Meslek Lisesi’nde çalışırken tanıma fırsatı bulmuştum. Kim bilir yarın sıra kimde. Allah rahmet eylesin, yakınlarına Allah sabırlar versin…