İnsanların giderek kötü huylar edindiklerini, dünyada en önemli değerin para olduğunu, birçok kişinin çıkar için en yakının ayağını kaydırmaktan bir an bile çekinmediğini görenlerden biriyim. Çocukluk döneminde insanların ne kadar saf, ne kadar saygılı, ne kadar çekingen ve kırmaktan, kırılmaktan nasıl korktuklarını çok iyi hatırlıyorum. Oysa günümüz insanı, çok daha katı oldu. Artık çoğu kişi bir diğerinin derdini, üzüntüsünü, ona verebileceği zararı düşünmeden hareket ediyor. Tabii genelleme yapmıyorum, elbette çok iyi yürekli, melek gibi insanlar da var hala, şükürler olsun. Ama onlar da hep acı çekmekten, kimsenin onları anlamadığından, çevreleri tarafından aptal yerine konduklarından yakınıyorlar. Ne yazık değil mi? İş yerlerinde kıyasıya bir rekabet olduğunu da biliyorum. İşsizlik öyle boyutlara ulaştı ki, herkes birbirinin elinden işini kapmaya bakıyor sanki. Birde insanlar günümüzde çok duyarsız oldu. Sizde fark ediyor musunuz? Neden bu kadar duyarsızlaştık? Toplum olarak da, birey olarak da çok duyarsız hale geldik. İnsanlar menfaatlerini çıkarlarını ilk sırada tutuyorlar. Menfaatimiz yoksa kendimizden başka hiç kimseyle ilgilenmiyoruz, hiç kimseyi düşünmüyoruz. İnsanlar çevrelerinde gerçekleşen birçok olaya duyarsız kalıyorlar umursamıyorlar. Peki yarınlarımız olan, geleceğimiz olan çocuklarımıza, daha duygusuz bir gelecek bırakacağımızın farkında mıyız? Empati kuruyorum, üzülüyorum. Umursamıyoruz. Gittikçe yalnızlaşıyoruz, yabancılaşıyoruz. Bireyselleştikçe duyarsızlaştık, duyarsızlaştıkça insani değerlerden uzaklaştık bencilleştik. Ne diyeyim, Allah sonumuzu hayır etsin...