Bazı şeyler için artık sabrım yok; dayanılmaz  biri haline geldiğim için değil, aksine hayatımda artık beni mutsuz eden ya da üzen şeyler ile vaktimi daha fazla kaybetmek istemediğim bir noktaya ulaştığım için…Laf sokmalara, haddinden fazla eleştirilere ve hangi türden olursa olsun talep ve beklentilere artık sabrım yok. Benden hoşnut olmayan   insanları memnun etmeye, beni sevmeyen insanları sevmeye ve bana gülümsemeyen insanlara gülümsemeye yönelik isteğimi  kaybettim.Artık yalan söyleyen ve beni yönetmek isteyen insanlara bir tek dakika bile harcamak istemiyorum.Oyunların, ikiyüzlülüğün, sahtekarlıkların ve ucuz övgülerin olduğu ortamlarda bulunmak istemiyorum.Çok bilmişliğe ve ukalalığa tahammülüm yok.Aynı şekilde boş dedikodulara da bulaşmak istemiyorum.Uyuşmazlıklardan ve karşılaştırmalardan nefret ediyorum.Farklılıklardan, hatta zıtlıklardan oluşan bir dünyaya inanıyorum, bu nedenle katı ve toleransı olmayan olan insanlardan kaçınıyorum.Arkadaşlıkta sadakatsizlikten ve ihanetten hoşlanmıyorum.Birisine nasıl iltifat edileceğini ya da cesaretlendirmek için ne diyeceğini bilmeyen insanlarla bir arada olamıyorum.Abartılar beni sıkıyor.Ve her şeyin de üzerinde, sabrımı hak etmeyen hiç kimseye sabrım yok…