Şuanda klavyenin başındayım. Bir şeyler yazmak istiyorum. Parmaklarımı hareket ettiremiyorum. Kelimeler zihnimde birbiri ile savaşıyor. Bir şeyler anlatmak istiyorum. Ama anlatamıyorum. Susuyorum, Çığlık atasım geliyor. Yazmaya çalışıyorum. Ellerim titriyor. Tam dilimin ucuna geleni yazacağım diyorum. O arada ellerim kilitleniyor. Zorluyorum kendimi. İşte tamda bunu demek istiyorum derken, Aklımdaki kelimeler parmaklarımla buluşmuyor. Belki yanlış bir şey yazarım diye çekiniyor muyum diye düşünürken, Aslında yanlış değil, Doğru şeyi yazacağım geliyor aklıma, Sonra da her doğrunun her yerde söylenmeyeceği mırıldanıyor kulağıma. Ben bunlarla çelişirken, İsmi hafızalarıma kazınan 7 yaşında ki minik kızımız, İKRA NUR aklımdan çıkmıyor. 83 milyonluk Türkiye’de Milyonlarca insanı aynı duada birleştiren bir kız geliyor gözümün önüne… Cumartesi akşamından Salı gününe kadar hep aynı duayı eden, ‘Ne olur çık gel artık İkra Nur’ diye yalvaran milyonlarca insan geçiyor gözlerimin önünden… O yalvarışlara rağmen İkra Nur çıkamadı olduğu yerden… Yanımıza gelemedi. Koşup ailesine de kavuşamadı. Gittiği karanlıktan dönüşü olmadı. Dere kenarında cansız bedeni ile karşılaştık. İçimiz yandı ve hala da yanıyor. Sızlanıyoruz. Yüreğimiz acıyor. Neden oldu? Nasıl oldu? Ve daha birçok soru ile beynimizi patlatıyoruz. Ama işin içinden yine de çıkamıyoruz. Aklımız kurtarmıyor. Çünkü hepimiz; Ya bir evladın babası ya da annesiyiz… Çünkü hepimiz; Bir kız çocuğunun ya ağabeyi ya ablası ya da kardeşiyiz… Çünkü hepimiz; Bir kız çocuğunun ya amcası ya dayısı ya teyzesi ya da halasıyız… Çünkü hepimiz; Bir kız çocuğunun ya dedesi ya da büyükannesiyiz… ÇÜNKÜ HEPİMİZ; İNSANIZ… Tek derdimiz ise, Bugün minik İkra Nur’un artık aramızda olmayışı…