Geçtiğimiz hafta Diyarbakır Karapınar ilçesi Cumhuriyet köyünde yine bir öğretmenin okul bahçesinde darp edildiği haberi geldi. Üstelik bu sefer ‘şiddete’ maruz kalıp darp edilen kişi sadece öğretmen değil aynı zamanda o okulun müdür yardımcısı oldu. İşin kötüsü bir öğrenci velisi ve oğullarının saldırısına uğrayan okul müdür yardımcısının okulun bahçesinde darp edilmesi işin şeklini de değiştirdi… Doğrusu okul müdür yardımcısı ile öğrenci velisi arasında nasıl bir ‘alıp veremedikleri’ hesap var olur ki. Ancak muhtemelen okul müdür yardımcısı ile öğrenci arasında tatsız bir olay gerçekleşip konu velilere kadar intikal etmiştir. Sonrası ise malum! Öğrenci velisi ‘vay’ ile başlayan bir cümle kurduktan sonra okul müdür yardımcısını darp edip konuyu kendince halletti… Okul müdür yardımcısının maruz kaldığı darp olayı sadece Karapınar’da değil bütün Diyarbakır’da  ‘infiale’ neden oldu. Sadece o ilçedeki öğretmenler ve sivil toplum kuruluşları değil tüm Diyarbakır bu darp olayına tepki gösterdi. Bu tür olayların bir daha yaşanmaması adına temenniler sunuldu ama bal gibi biliyoruz ki çok geçmeden yine bir öğretmen darp olayına maruz kalacak… Peki, bu işin bir çözüm noktası yok mu? Belirli aralıklarla öğrenci velisi tarafından bir öğretmeni dövdüğü haberlerini okuyacak mıyız? Evet, okuyacağız! Hatta bu ‘şiddet’ olaylarının dozunu arttırarak devam ettiğine bile şahit olacağız. İşin kötüsü böyle giderse okul bahçesinde öğretmenlerin dövülme hadisesi artık hepimiz için olağan bir durum haline gelecek… Maalesef millet olarak her işi kaba kuvvetle çözmeye kalkmak gibi hiçte hoş olmayan bir adet edindik. Birisi bir yanlış mı yaptı? Çözüm kolay. Gücün yetiyorsa kıstır bir yerde ağzını burnunu bir güzel kır. Yok, gücünün yeteceğine gözün kesmiyorsa, çağır birkaç kişiyi ‘ver gazı’ sonrada sal vatandaşın üzerine… Netice itibariyle evlatların anne ve babalarını darp edip yeri geldiğinde gözünü bile kırpmadan canına kastettiği bir toplumda yaşıyoruz. Dolayısıyla bir öğrenci velisinin okul bahçesinde öğretmeni darp etmesi böyle bir toplumda çokta fazla karşılık bulmuyor. Öyleyse bizde sivil toplum kuruluşları gibi kolaycılığa kaçıp ‘öğretmene uzanan eller kırılsın’ deyip ‘ne ektiysek onu biçtiğimizi’ unutalım.