Ne mutlu babaları sağ olup ta, onun elini öperek gününü kutlayan evlatlara… Ne mutlu babasının sağlığında ona elinden geleni esirgemeden hürmetinde kusur etmeyen evlatlara… Tabii ki bunun birde sağlığında kıymetini bilemedik diyen mutsuz evlatların baba sevgisini sonradan anımsayan evlatları… Yememiş yedirmiş… Giymemiş giydirmiş… Ekmeğinin çeyreğini yemiş, dörtte üçünü çocuklarının iyi yetişmesi için harcamış… Okutup yetiştirmiş, mevki sahibi yapmış. Çocuğumla gurur duyuyorum diyecek yerde, okutup mevki yaptım fakat adam edememişim diye üzülen babalara ne demeli… Çağımız da çocuklar iki gruba ayrılmış durumda. Birincisi: Gelenek, göreneğine bağlı, geçmişini unutmayan, büyüklerine saygılı, küçüklerine sevgide kusur etmemeye çalışan bir gençlik… İkincisi: O deviler geçti, herkes kendi yoluna bakıp okuttu veya iş sahibi yaptı ise görevini yaptı diyerek atasını nerde ise dışlayan bir gençlik… Hatta buna bir üçüncüsünü de ekleyebiliriz. Yılda bir defa geçmişini hatırlayıp onları yetiştirenleri hatırlayan gençlik… Babaların hakkı ödenmez. Çünkü baba her şeydir. Evladının eline iğne batsa babanın kalbine çuvaldız saplanır. Anlamak istemeyen evlat bunu nerden bilsin… Yarın aynı duruma düşeceğini bir düşünse acaba neler yapar evlatlar. Her anne, baba küçükken onlara verdiği sevgiyi, yaşlanınca onlardan bekler… Maddi değil manevi destek isterler. Güler yüz, tatlı dil isterler. Bir gün değil üç yüz altmış beş gün değerlendirsen yine de ulaşamazsınız onların size verdiği sevgiye… Sağlıcakla kalın, eli öpülecekleri unutmayın.