Sevgili okurlar… Depremin üzerinden 16 gün geçti. 85 milyon insanımız 16 gündür evlerinde rahat uyuyamıyor. Yastığa başını koyan herkes enkaz altında kalan binlerce insanımıza yanıp kül oluyor. Kaybolan canlar, Yıkılıp harabeye dönen evler, Enkaz altında kalan hatıralar… Ve sayamadığımız onlarca şey. Aklımıza gelip dilimizden çıkmayan çokça karmaşık duygu. Allah bir daha böyle afetleri bizlere yaşatmasın. Ülke olarak herkesin yüreği buruk… Yüzlerimizde hep bir acı var. Daha Cumartesi günü. Bulancak merkezde 65 yaşlarında bir amca, Yabancı olduğu açıkça belli, Utanarak nöbetçi eczane sordu, Eczaneyi tarif ederken, Depremzede olduğunu anladığım amca, Memleketini sorduğumda, Dudaklarının arasından Hatay kelimesini çıkaramadı bile, Gözleri buğulandı, Hatay ismi boğazına düğümlendi. Belli ki, Birçok canını enkaz altında bırakıp, Memleketini bırakmak zorunda kalmıştı o amca, Bir şehir isminin insanın ağzından çıkmasının bu kadar zor olacağı hiç aklıma gelmezdi. Değerli okurlar. O an gözümün önüne Adıyaman geldi. Enkaz çalışması yapmak, Kanayan bir yaraya merhem olmak, Bir nebze katkı sağlamak için gittiğim deprem bölgesinde, Enkazın altında elime oyuncak bir bebek geçti, Şaşkınlıkla yanımdakilere bunu ne yapalım der gibi baktığım an, Hemen iki sıra yanımda duran 30’lu yaşlarda ki bir kişi, O bebeği elimden aldı ve koklayarak öptü. Sonradan öğrendim ki, O oyuncak o adamın enkaz altında 5 yaşında ki kız çocuğuna aitti. Ne adamın ismini öğrenebildim, Ne de o minik kızın ismini, Öğrendiğim kadarıyla o melek kızın cansız bedeni bizden 1 gün sonra annesinin hemen yanında bulunmuş, Düşünebiliyor musunuz? Kelimelerin ağızdan çıkmadığı o anlar nasıl unutulabilir ki? Bu acılar inşallah bu milletin son acıları olur. Yüzümüzde ki o acının tez zamanda geçmesini diliyorum. 41 bin insan, 41 bin hikaye… Benim ki sadece bunlardan biri, Her birinde farklı hikayeler bulunan bu felaket umarım son olur… Kalın sağlıcakla…