Geçen gün birkaç ev ihtiyacı almak için markete girdim. Markete girer girmez bir çocuğun bağırma sesleriyle kulağım tırmalanmaya başladı. Ben de o sırada içimden kendime soruyor, kendime konuşuyorum, “bu çocuğun annesi nerede, niye bu kadar bağırıyor bu bücür” gibisinden. O sırada da ses gittikçe artıyor. Bundan rahatsız olan başka bir vatandaş sadece “şş” dedi. Çocuğun annesi hemen hararetli bir şekilde “kim o şş diyen?” diyerek sesini yükselterek sordu. Daha sonra diğer kişi “ben dedim” dedi. Çocuğun annesi, “rahatsız mı oldunuz hanımefendi” sorusuna, vatandaştan “evet” cevabı alması üzerine başladı saydırmaya; “burası topluma açık alan, çocuğum istediği gibi bağırır, rahatsız olduysanız çıkın, bir şey demeye hakkınız yok” vesaire… O an içimden dedim ki “keşke ben deseydim şş diye”. Sonra normal ses tonumla kadının duymasını da isteyerek “bir insan kendisiyle bu kadar çelişemez, bu nasıl bir cahil özgüveni, özrü kabahatinden büyük” gibi söylenmeye başladım. Keşke duysaydı da bana da bir şey deseydi diye bekledim. Bu gibi haksız olduğu halde sesi çok çıkan insanlardan oldum olası nefret etmişimdir. Şimdi bakın şahıs diyor ki, burası topluma açık alan çocuğum istediği gibi bağırır. Birincisi topluma açık alanda toplumun diğer üyelerini rahatsız edecek davranışta kimse bulunamaz aksi halde bunun her zaman bir bedeli olur. İkincisi ben bağıra bağıra ortaya küfür edeyim, birisi bir şey derse de burası açık alan, bağırabilirim diyeyim. Ya bu ne kadar cahilce bir düşünce böyle? Sinirden köpürdüm resmen. Hala da içimden geçiriyorum keşke ben deseydim orada şş diye de bana deseydi aynılarını. O mağdur vatandaşta pek bir şey demedi. Biraz kendisini savunsa hemen ben de atlayacaktım olaya. Çocuğun annesi hem kendi haklarının sınırlarını bilmiyor hem de biliyormuş gibi ahkam kesiyor. Sen çocuğuna öyle bir alanda belli bir ses desibelinin üstüne çıkmamayı öğreteceksin. Aksi halde bağırdığında, çocuğuna sessiz ol diyeni tersleyemezsin. Zaten bu gibi bir durumda akıllı olan bir birey, ortamdakilerden özür diler veya kusura bakmayın der, ardından çocuğunu uyarır. Yarın öbür gün bu çocuğun annesi yine haksız olduğu bir konuda avazı çıktığı kadar bağırarak, sesini çatlatıp yırtınarak, karşısındakinin sesini bastırmak isteyecek ve kendini haklı sanacak. Gerçekten eğitim çok önemli. Gerek okul öncesi aile eğitimi gerek ilk ve ortaöğretim… Bu gibi durumlara daha önce de denk geldim zaten. Sanırım bir yazıda da yazmıştım. Kanun veya kendi haklarının sınırlarını bilmeden benim haklarıma dil uzatan birisini, sakin ama sivri bir dille uyarmıştım. Şunu unutmayın arkadaşlar, çivi çiviyi söker. Size biliyormuş ayağı yaparak sesini yükselten kişilerin, sesinizi bastırmasına izin vermeyin. Cehaletin kokusu vardır. O kokuyu aldığınız an uzaklaşın oradan.