Bugün, geçen günlerde tanık olduğum bir olaydan bahsedeceğim. Bir arkadaşımla vakit geçirmek için dışarı çıkmıştım. Arkadaşım biraz gecikti ben de o sırada parkta oturuyordum. O sırada iki tane 6-7 yaşlarında çocuk birbirleri ile ufak bir rekabete girmişlerdi. Anladığım kadarıyla çocuklardan birinin ailesi varlıklı olup, çocuğuna her istediğini almış. Diğer çocuk ise her istediği alınan arkadaşının oyuncakları ile oynamak istiyordu. Tabii çocukta ebeveynlerden görme bir kibir duygusu ve bencillik duygusu var. Çocuğun bir suçu var mı? Elbette yok. Çocuk kendi oyuncaklarından arkadaşına bahsetti. Her konuşmasının sonunda; ‘bende bundan var sende var mı?’ cümlesini ekliyordu. Diğer çocuğa baktım. Biraz onları izledim. Ardından diğer çocuğun, oyuncaklara bakıp parkta oynamayı teklif etmesi dikkatimi çekti. Düşündüm; ‘acaba kendisinde, diğer çocukta ki kadar oyuncak yoktu da mı o oyuncaklardan uzaklaşmak istedi’ diye içimden geçirdim. Çocuklar biraz daha oynadıktan sonra ailesi varlıklı olan çocuk oyuncakları ile oynamak istedi. Diğer çocuk ise salıncakta biraz sallandıktan sonra onun yanına gitti. Ardından şöyle bir diyalog geçti; ‘Ben de oynayabilir miyim?’ dedi oyuncağı olmayan çocuk. ‘Hayır, sen oynayamazsın, bunların hepsi benim’ dedi oyuncağı olan çocuk. Oyuncağı olmayan çocuk bir süre arkadaşını izledi. Sonrasında arkadaşım geldi ve oradan ayrıldık. Tabii benim aklım hala orada kaldı. Paylaşmayı ve alçakgönüllülüğü öğretmeyen bir ebeveyn yüzünden, belki de ileride kibri ve bencilliği ile toplumdan dışlanacak bir çocukları olacak. Çocuğa her istediğinin alınmasını tasvip etmiyorum. Fakat alınsa bile, paylaşmayı öğretmeli ve kibirden uzaklaştırmalı ebeveyn. ‘Ben çektim o çekmesin’ düşüncesi çok yanlış. Çocuğu sürekli pohpohlamak, dış dünyada da onu aynı beklentilere sokacaktır. Her istediğini yaptırmak için elinden geleni yapar. Yaptıramadığında ise çocuk da hayal kırıklığına uğrar. Çoğu ebeveyn fark etmeden çocuğuna, çevresindekileri kişileri mal varlığı ile ezebileceğini aşılıyor. Bunun neticesinde ortaya çoğu zaman bencil, şımarık, kibirli, kendini beğenmiş çocuklar çıkıyor. Ebeveynlerin bu konuda gerçekten biraz dikkatli olmasıdır temennim. Tamam, herkes çocuğunu el üstünde tutmak ister, her istediği olsun, o mutlu olsun ister. Çoğu der; ‘ben çok zor gördüm o görmesin’ diye. İşte zor görmeyen, hor görüyor çevresindekileri… Kendi iradesiyle seçemediği hayatı yaşayan bir çocuğu, ailesi tarafından şımartılmış bir çocuk aşağılayarak, küçümseyerek, gururunu incitiyor. Tabii dediğim gibi… Çocuğun herhangi bir suçu yok. Her şey ebeveynde bitiyor bu noktada… Çocuklarına doğru örnek olduklarında; birazcık zorluk gösterdiklerinde, çevresindekileri hor görmeyen bir çocuk yetiştirmiş olacaklar.