302. MADEN ŞEHİTİNE...

Sevgili okurlar… Geçtiğimiz hafta Manisa’nın Soma ilçesinde meydana gelen maden ocağı faciasında 301 vatandaşımız hayatını kaybetmişti. Bu olay Türkiye’yi yasa boğmuş, Ülkede 3 günlük milli yas ilan edilmişti. Geçtiğimiz gün ulusal basında okuduğum haber gözlerimin yeniden dolmasına sebep oldu. Eşini meçhul kazada kaybeden hamile bir kadın, Aldığı acı haberin ardından karnında ki bebeği düşürmüştü. Ve Maden kazasında hayatın kaybedene vatandaşlarımızın sayısı o bebekle birlikte 302’ye çıktı. Ne acı bir olay değil mi? Ekmek parası için yaşanan çile, Sonrasında ardından gelen ölümler… Bir kadın için çok acı bir olay, İlk eşi sonra da doğmamış bebeği. Bizler unuturuz. Türkiye unutur. Fakat o anne unutamaz, Eşine doyamamış, Daha doğmamış bebeğini koklayamamış bir anne. Dünyanın en yüce varlıkları olan anneler bunu hak ediyor mu? Onlar ki, Evlatlarının gözünün yaşına ömürlerini harcarlar… Onlar ki, Evlatlarının canı yanmasın diye her gün içten içe ölürler… Bu anne ise, Hem eşini, hem de eşinin üzüntüsüyle bebeğini kaybediyor. Türkiye şimdi bu bebeğe ağlıyor. Peki ya arakada gözü yaşlı kalan bu anne ne olacak? Evinin erkeği yok artık. Kokusunu duyabileceği, Kocasından yadigâr kalan bebeği de yok. O ana ki, Acılar boğazında düğümleniyor. Kazada hayatını kaybedenlere yeniden Allah’tan rahmet diliyorum. Lakin Gözü yaşlı bu analara devletin şefkatli elinin uzanması gerekiyor. Dediğim gibi, Bizler unutacağız. Belki her yıl 13 Mayıs’ı anacağız. Fakat o anne hiç unutmayacak. Kocasını, doğmamış bebeğini kaybetmenin acısını Hep içinde yaşayacak. Elleri öpülesi annelerimiz, AĞLAMASIN… Onlar ki bu vatanı düşmandan korumak için sırtlarında Mermiler taşıdılar cepheye, Onlar ki evlatları uğruna ölüme meydan okudular. Değmesin onların yanaklarına acı gözyaşı, Türkiye tek bir yürek olup, O annenin evladı olalım…