KAR ÇOCUKLARI

Dışarıda kar yağıyor: Kış geldi. Bu sefer yüküyle geldi. Bütün ihmallerini birkaç güne sığdırmaya kararlı; fırtına, sis, kar, tipi örtüyor şehrin üstünü. Temizliyor ne varsa; kiri, pası, mikrobu. İlahi mucize; birbirine dokunmadan iniyor binlercesi. Dallarda şarkı söylüyor kışın açan kiraz çiçekleri.     Dışarıda kar yağıyor: Çocuklar egemen sokağa. Kardan adam, kartopu, tekneden kızak.  Moraran parmaklarına aldırmıyor çocuklar, neşeli çığlıklar dolduruyor geceyi. Eline konan pamuk şekeri yalıyor birisi, diğeri havada yakalamaya çalışıyor ömrü kısa kelebekleri.      Dışarıda kar yağıyor: Camın arkasında yaşlılar. İçeriye soğuk sızdırmayan camın. Boynunda tespih, elinde yün, Kuran’ı ezberden okuyor ninesi. Sokak lambasından dökülen kristalleri sayıyor gözlüklü adam. Sıcak sobanın önünde tekir, üstünde kestane. Limonlu ıhlamurun kokusu sarmış odayı. Gülüyor herkesin yüzü.     Mevsim kış. Dışarıda kar diz boyu… Hayat ile ölüm arasında sokak çocukları. Kar, saçları, kaşları, bıyıkları örtüyor. Issız bir köşede, teneke kutunun etrafını çevirmiş, kâğıt yakarak ısınmaya çalışıyor kar çocukları. Kar yağmaya devam ediyor bütün beyazlığı ile. Kâğıtları sönüyor tam ısınacakken. Elleri koltuklarında, çöküyorlar ışığını yitirmiş tenekenin etrafına. Her biri diğerini ısıtmaya çalışıyor nefesiyle; heyhat! Havada donuyor nefes… Oda nesi? Esniyorlar! Bu soğukta uyku da nereye? “Uyumayın” diyor en büyükleri, “bu uyku değil.”  “Dev bir ateş görüyorum, dokunmayın bana” dedi en küçükleri, göz kapakları döküldü gözden.      Her birinin eli diğerinin omzunda, buz tutmuş gözleri… Issız bir ölüm.    ”Dede dışarıya bak, bir tabut daha."