ALİMLER

Yazıma Peygamber efendimizin bir Hadis-i Şerifi ile başlamak istiyorum. “Ulemaya uyun çünkü onlar dünyanın kandilleri, âhiretin ışıklarıdır.”  Bu Hadis-i Şerifte buyrulduğu gibi eğer bir memlekette ilmi ile amel eden ulemaya itibar edilmiyorsa onlar hor görülüyorsa dedikleri yapılmıyorsa memleketin vay haline… Rasulüllah Efendimiz öyle bir zaman gelecek ki, koyunun kurttan kaçtığı gibi ümmetim de ilmi ile amel eden âlimlerden kaçacak ve yine İslam kalmayıp, ismi kalacak, Kur’an okunacak fakat hükmü kalmayacak, İman edilecek ama imanı hakiki kalmayacak. Ne dersiniz? O zaman geldi mi? Bunun kararını şu günümüzdeki insanların nasıl yaşadıklarına, hüzünlü kederli, bir pişmanlık içinde olduğuna bakarak anlarız. Yoksa Hadis-i şerif bu günümü tarif ediyor.   Siz değerli okurlarım   İnsana Allah akıl vermiş fakat bu akıllarımızı doğru yola sevk eden okuma zevkini aşılayıp, fâideli kitaplarla dost hale getiren rıza-i şerifine giden yolu tarif edip, haramı, helalı öğreten daha doğrusu bize  İslamı öğreten onlardır. Çünkü onlar Hadis-i şeriflerde işaret olunduğu üzere enbiyanın varisleridir.  Dinimiz ilmi ile amel eden âlimlerin yüzüne bakmayı bile ibadet ittihaz etmiştir. Hal böyle olunca onları hiçbir zaman üzmemeli, dünyevi ve uhrevi işlerde daima onların göstermiş olduğu yoldan gitmelidir. Çünkü onlar kendi hislerinden konuşmaz, kitabullahın dilinden konuşurlar. Atalarımızın şöyle bir sözü vardır. Geçmişini bilmeyen, geleceğini bilmez. Öyle ise bizde bir geçmişimize bakıp, onların âlimlere karşı nasıl davrandıklarını bilelim. Yavuz Sultan Selim Mısır seferinden dönerken o zamanın Şeyhul İslamı İbni Kemalin atının ayağından çıkan çamur padişahın kaftanına değer de İbni Kemal “Sultanım kasti değil, kusura bakılmaya” tarzında mazerette bulununca padişahı ali şan; “Biz fanilere hüküm veren fanileriz. İlmin kerametiyle iki cihanda mesut olacak sizlersiniz. Vasiyetim olsun. Bu çamurlu kaftan tabutuma konsun onunla teberrük edip mağfiret dileyince bulunayım.” Yine İstanbul’un Fatihi Fatih Sultan Mehmet Han Hazretleri İstanbul’da bir medrese yaptırmış medresenin kapısına da bir bekçi naspetmiş ve hepimizin ibret alacağı şu emri vermiştir “Buradaki talebelerin pabuçlarının altından çıkan tozları bir yere topla ben öldüğüm zaman kabrimin toprağını ondan koyun.” Ayeti Kerimede de belirtildiği gibi “hiç bilenler ile bilmeyen bir olur mu?” onun içindir ki, ecdadımız onların ve kitabımız Hz.Kur’an-ı Kerime hürmetlerinden dolayı 600 sene dünyaya hükmetmişlerdir. Resulüllah Efendimiz bir Hadisi Şeriflerinde “İnsanlardan âhirette en çok azap çeken ilmi kendisine ve başkalarına menfaat vermeyen âlimlerdir” buyurdu. Onun içindir ki, geçmişine küfreden sahabe hakkında suizanda bulunan, büyük din alimlerine dil uzatan, onların kafası kafada bizimki süpürge sapımı diyerek içtihat etmeye kalkan kişilere asla itibar edilmemelidir. Çünkü onlar ilmi para kazanmak, itibar kazanmak için sarf etmişlerdir. Bizlere düşen onları iyi tanıyıp onların sahte sözlerine batıl sözlerine itibar edilmemelidir. Peygamber Efendimiz, “İşte şu ilim din demektir. Dininizi kimden aldığınıza dikkat edin” buyurmaktadır. Şu iyi bilinmelidir ki, aşıyı meyvesi meydanda olan aşılı ağaçtan, ilmi de eser ve asaletini ispatlayan hakiki âlimlerden almalıdır. Herkesçe malumdur ki zakkum ağacı hurma vermez.   Aziz okurlarım   Kendisini ilme adayan büyük zatlardan biri ilmini dünyası için kullanacak âlimlerin geldiğini bildiği için şu nasihatte bulunmaklardır. “Evlatlarım sana derler ki niçin okuyorsun bu devirde bu işin istikbali yok vaiz olamazsın, müftü olamazsın, hiç bir şey olamazsın diye sizi ifsada kalkarlarsa şöyle dersiniz; ben Ulumu Rabbaniye yi öğrenip onunla amel edeceğim. Bilgisiz yapılan işte hayır olmadığı gibi ilimsiz ibadetin de tadı olmaz. ilimsiz kul kapısız han gibidir giren çıkan belli olmaz ne kadar doğru değil mi? Allah onların şefaatine nail eylesin” Yazımı bir Hadis-i Şerifle nihayet vermek istiyorum:   “Ümmetim üzerine en çok korktuğum şey, halkı doğru yoldan saptıran ilmi ile amel etmeyenlerdir.” Hz Allah hepimizi bu gibi âlimlerin şerlerinden muhafaza edip, ilmi ile amel den âlim kullarından eylesin. (ÂMİN)