YAŞLANMAK MI, UNUTULMAK MI?

Hep söyleriz. Ah şu yaşlanmanın gözü kör olsun. Yaşlanmak yaşamın bir parçasıdır canlılarda. Canlılar doğar, büyür ve yaşlanır. Bu doğa kanunudur. Herhalde tekrar gençleşecek değildir canlılar. Yaşlılığın sonu malum; bunun ne ilki sensin, ne de sonuncusu olacaksın. Herkesin bir ideali vardır; o da sağlıklı iken ayrılmak. Hani bizde meşhur bir söz vardır: “Allah elden ayaktan koymadan alsın emanetini” derler. İşte mühim olan budur. Yıllarca çalış, devletine, milletine hizmet et. Hayatını bu yolda heba et. Bir gün elden ayaktan olunca unutul. Unutul, çünkü sen emeklisin artık. O çalışma ve çabalarınız, tabiri caizse ”yağmurluk günde tavuğa su vermiş” yerine geçmesin. İşte insanları kahreden bu… Emeklinin değeri bu olmamalı. Bugün bana, yarın sana. Bunu neden kaleme aldım dersiniz. Yıllarca çalışmış, hizmet etmiş, yüzlerce insan yetiştirmiş bir arkadaşımın ziyareti duygulandırdı beni. Hepimiz aynı yolun yolcusuyuz. İnsanlar kara günde dostundan bir teselli arar. Hep dünya malını değil, yarının ne olacağını da düşünmeli ki değerini bilsin. Bizde emekli oldun mu hemen unutulursun. Yaptığın yıllarca hizmet unutulur. Çok yakın dost bildiklerin bile uçup gider. Onlar yarın aynı duruma düşeceklerini akıllarına bile getirmezler. İşte bu nedenle soruyorum: “YAŞLANMAK MI YOKSA UNUTULMAK MI ZOR?”