DENİZ BİTERSE

 Deniz bir başkadır karadan.Derinlikler baktığında alır gözünü mavinin her tonu.Düşünki Giresun’dan İstanbul’a gemiyle gidiyorsun.Yeni yerler görür,yeni havalar solur,yeni iklimler yaşarsın. Adalara ulaşabilmek,kordon boyu yürümek, görülmemiş koylara girebilmek istersin. Yeni insanlarla tanışma, yeni paylaşımlar, yeni dostluklar bulunur umuduyla. Yüzersin, güneşlenirsin, gezersin.  Lakin her güzellik gibi gördüğün denizinde bir ömrü vardır.Onun ömrü, gerçekte senin tükenen iştahın kadardır.Küçücük dalgalar bile döndürmeye başlar bir zaman sevgi yumağı olan başını. İsyanlar yükselirken içinden, ilk tükenen tahammülün olur. Huzur veren sessizliği de kaybolmaya başlar denizin. Sıkılmaya başlarsın, tükenmiş bezgin yolcuları görmekten… Deniz bitmiştir aslında… Bitmesini bitmiştir de yelkenlerin açık kaldığı unutulmuştur…Bu yüzdendir geminin anlamsız med-cezirlerde karaya vurup vurup sallanması… Üstelik her vuruşta biraz daha aşınarak.Artık ne denizdesindir ne de karada. İki alem arasında ruh gibi sersem sepelek salınıp durursun.Deniz bitmeye görsün bir kere…Ne heyecanı kalır ne de tadı tuzu. Deniz bitmeye görsün bir kere.Ve her deniz biter Geriye kalansa sadece aklından geçen yeni denizler, yeni kıyılar var mıdır sorusudur.Demir atmıştır gemi sahillere varmayan kıyılara. İçindekilerde kıyılara uğramayacak gemiye.Sallanıp dururlar umutsuzca bir o yana bir bu yana.Üstelikte su aldığını  bile bile gemilerin.Yapılan ise, çoğunun yaptığı gibi, sadece beklemektir. Beklemekle de ne olacaksa… Beklemek neyi değiştirecekse. Ara sıra alınan suyu boşaltılmaya çalışılır.Aslında kaçınılmazı gecikmekten öte değildir yapılan. Deniz bitmeye görsün bir kere…